พวกเราหลายคนสงสัยว่า ความเสี่ยงนั้นคุ้มค่ากับรางวัลหรือไม่ อะไรเป็นแรงผลักดันให้ผู้ที่รับความเสี่ยงเหล่านี้ต้องเสี่ยงชีวิต เรามีสายต่างกันหรือเป็นวัฒนธรรมที่เติบโตมาหรือทั้งสองอย่าง?

ในงานเทศกาลวิทยาศาสตร์โลก “ธุรกิจที่มีความเสี่ยง วิวัฒนาการของพฤติกรรมที่เป็นอันตราย” ผู้ร่วมอภิปรายจะตอบคำถามเหล่านี้และคำถามอื่นๆ เกี่ยวกับการรับความเสี่ยงของมนุษย์ ความเสี่ยงเป็นเรื่องส่วนตัว ผู้ร่วมอภิปรายเห็นด้วย หากนักกีฬาผ่านการฝึกซ้อมที่ถูกต้อง การกระทำนั้นจะมีความเสี่ยงน้อยลง ผู้ร่วมอภิปราย Omer Mei-Dan ศัลยแพทย์กระดูกและข้อกล่าว และ BASE Jumper

(ชุดปีกบินหรือกระโดดร่มจากโครงสร้างคงที่ ซึ่งมักจะเป็นหน้าผา) กล่าว นำชื่อเสียงของ Alex Hunnold จากสารคดีเรื่อง “Free Solo” ฮันโนลด์ฝึกฝนเป็นเวลาสองปีก่อนที่เขาจะปีนกำแพง El Capitan ความสูง 3,000 ฟุตของโยเซมิตีโดยไม่ต้องใช้เชือก Mei-Dan กล่าว ตอนนี้ไม่ได้รับประกันความสำเร็จอย่างแน่นอน แต่เป็นการประสานความคุ้นเคยกับภูมิประเทศและสร้างความมั่นใจ เขากล่าวเสริม

ในบทความของ CNN ฮันโนลด์อธิบายว่า “ส่วนสำคัญของการปีน El Cap คือการให้ความรู้สึกปกติเล็กน้อย เพราะมันให้ความรู้สึกเหมือนปกติเล็กน้อย” เขากล่าวพร้อมนึกถึงช่วงเวลาที่เขาเริ่มปีนเขา

“สำหรับฉันที่มองขึ้นไปบนกำแพงและคิดว่าฉันแค่จะปีนขึ้นไปแบบนี้เหมือนปกติที่ฉันปีนนี้ แม้ว่าฉันจะไม่มีเชือกผูกอยู่ก็ตาม” แต่ถึงขนาดคิดจะร่วมทุนแบบนี้ เขาบ้าไปแล้วเหรอ?

ถามผู้ดำเนินรายการ Bill Weir นักข่าวที่ชอบกระโดดร่ม “ไม่บ้า” Mei-Dan กล่าว “ถ้าเขาบ้า เขาคงตายไปแล้ว” เช่นเดียวกับนักกีฬาผาดโผนทุกคน มีระดับความเสี่ยงหรือเส้นสีแดงที่ฮันโนลด์จะไม่ข้ามไป เขาอธิบาย Hunnold แสดงให้เห็นถึงสติสัมปชัญญะของเขาเมื่อเขาล้มเลิกความพยายามครั้งแรกในการแสดงเดี่ยว El Capitan ฟรีหนึ่งปีก่อนที่เรื่องราวของเขาจะไต่ระดับ

กลัว” เขาเปรียบเทียบประสบการณ์นี้กับการรอดชีวิตจากพายุเฮอริเคนหรือสงคราม มีบางอย่างเกี่ยวกับชีวิตและความตายของประสบการณ์ที่มีความสุขและไม่มีความสุข—ชีวิตดูเหมือนมีค่ามากขึ้นและมีความหมายมากขึ้น ไม่ได้หมายความว่าไม่มีความแตกต่างทางชีววิทยาที่แสดงออกโดยผู้ที่หลงใหลในกีฬาผาดโผนและประชากรทั่วไป งานวิจัยบางชิ้นชี้ให้เห็นถึงความกระตือรือร้น

ในการแสวงหาความรู้สึกและความกลัวที่สูงขึ้นในหมู่นักกีฬาเอ็กซ์ตรีม เป็นต้น ผู้ร่วมอภิปราย Cynthia Thomson นักวิจัยที่ศึกษากีฬาที่มีความเสี่ยงสูง (และนักเล่นสกีและนักปีนเขาตัวยง)

พูดถึงลักษณะบุคลิกภาพที่มักคิดว่ามีความหุนหันพลันแล่น (ความหุนหันพลันแล่น) กับการแสวงหาความรู้สึก การวิจัยของเธอชี้ให้เห็นว่าเมื่อเทียบกับประชากรทั่วไป นักกีฬาที่มีความเสี่ยงสูงและต่ำจะมีระดับความหุนหันพลันแล่นในระดับต่ำเหมือนกัน เนื่องจากการวางแผนที่เกี่ยวข้องกับการฝึกซ้อม นักกีฬาที่มีความเสี่ยงสูงได้คะแนนสูงกว่าในการแสวงหาความรู้สึก

เพื่อให้เข้าใจถึงต้นตอของความแตกต่างเหล่านี้  ufabet เว็บหลัก   ทอมสันพยายามที่จะตรวจสอบว่ามีองค์ประกอบทางพันธุกรรมของบุคลิกภาพที่แสวงหาความรู้สึกหรือไม่ และการค้นพบครั้งแรกของเธอชี้ให้เห็นว่ามี

ย้อนกลับไปที่ Hunnold ผู้ร่วมอภิปรายอภิปรายสั้นๆ เกี่ยวกับภาพสมองของเขาที่อ้างอิงใน “Free Solo” ซึ่งไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ ในอะมิกดะลา ซึ่งเป็นส่วนของสมองที่รับผิดชอบในการประมวลผลอารมณ์ต่างๆ เช่น ความกลัว เมื่อเขาแสดงภาพที่น่าสยดสยองหรือน่าขยะแขยงกว่า 200 ภาพในขณะที่ ในเครื่องสแกน อย่างไรก็ตามผู้เข้าร่วมกลุ่มควบคุมมีการตอบสนองที่ดี วิลสันกล่าวว่าการเดินสายในสมองของ Hunnold

นั้นเกิดจากชีววิทยาหรือการปรับสภาพยังคงเป็นคำถามหรือไม่ แม้ว่าจะเป็นไปได้ทั้งสองอย่างก็ตาม Wilson กล่าว จากผลงานของ Mei-Dan อาจมีแง่มุมของความยืดหยุ่นที่ส่งผลต่อความสามารถของนักกีฬาที่รุนแรงในการยอมรับความเสี่ยงและจัดการกับความกลัว การวิจัยของเขาชี้ให้เห็นว่าจัมเปอร์ BASE มีภูมิคุ้มกันต่อโรคเครียดหลังบาดแผล (PTSD) ในการศึกษา เขาดูที่ 10 เปอร์เซ็นต์ของจัมเปอร์พื้นฐาน

ในขณะนั้น ร้อยละ 75 เคยเห็นคนเสียชีวิตต่อหน้าต่อตา ร้อยละ 75 เคยประสบอุบัติเหตุเกือบพลาด และร้อยละสูงได้รับบาดเจ็บต่อเนื่อง แต่พวกเขาก็ยังกระโดดต่อไป